Vakantie voorbij..

Hallo volgers,

Zoals de meesten van jullie al weten zijn we inmiddels alweer even thuis. Mark is vorige week alweer begonnen met werken, en ik mag morgen weer. Toen ik het vorige verslag aan typen was zaten we in Ao Nang. Daar hadden we een super relaxt resort met een eigen huisje. Na een paar overnachtingen daar zijn we vertrokken naar Phi Phi Island. Daar zouden we twee nachten verblijven. Zoals jullie eerder hadden kunnen lezen zijn we op de gok toch naar het zuiden gegaan. Het zou daar 'slecht' weer zijn. Alles leek erop dat het mee zou vallen gelukkig. De bus kwam ons ophalen voor de boottocht naar Phi Phi Island. Natuurlijk hadden Mark en ik weer een hotel geboekt aan de andere kant van het eiland. Niet wetende dat je daar niet met een taxi naar toe kunt. Ofja.. je kunt daar wel naar toe, maar dan ga je met een longtail of speedboot langs de kust naar je hotel. Oeps...!! Gelukkig was er een aardige Thai (jazeker een afzetter) die ons wel naar ons Natural Resort wilde brengen (voor véél teveel geld, ik denk dat hij aan ons wel een maandsalaris heeft verdiend). Wauwwww wat een mooi resort zeg, lekker aan zee op de heuvels. Na wat relaxen en snorkelen gingen we de duiktrip van Mark boeken. Aiiiii wat een weer zeg, een flinke stortbui hield ons op. Wat een benauwdheid zeg, door die regenbui. Ik voelde het direct aan mijn ademhaling. Gewoon rustig blijven zei ik tegen mezelf, dan komt alles goed. We zijn Mark zijn duiktrip gaan boeken, en ik zou de volgende dag mee gaan om te snorkelen. Na dit gedaan te hebben zijn we ons gaan opfrissen en klaarmaken voor het diner aan het strand. Wat een rust zeg, met alleen de golven en wat rustgevende muziek op de achtergrond. Je zou bijna zeggen dat je daar niet anders dan ontspannen van wordt. Helaas bleek het voor mij minder waar. De onrust sloeg toe, de paniek sloeg op mijn ademhaling en daar ging het weer. Pfffff wat heb ik me ellendig gevoeld. In het begin kon ik het nog wel verbloemen, maar Mark had redelijk snel door dat het echt niet meer ging. In onze hut ben ik echt compleet uit mijn plaat gegaan met een dikke hyperventilatieaanval. Sh*t!!! Het ging eigenlijk zo goed.. en nu? Na lang wikken en wegen hebben we diezelfde nacht nog een vliegticket terug naar Bangkok geboekt. Het gaf mij rust om van dat eiland af te zijn, de benauwde lucht achter me te laten en terug te keren naar de bewoonde wereld. Gek eigenlijk, dat één stomme ervaring (2 jaar geleden nota bene zoveel effect kan hebben op je lichamelijk en psychisch welzijn). Gelukkig ging het daarna een stuk beter. De boottrip en de vliegreis verliepen volgens plan. In Bangkok hadden we een super relaxt hotel (met jacuzzi en een zwembad) waar we ons 5 dagen (4 nachten) goed hebben vermaakt. Mark heeft gedoken met haaien in Bangkok, en ik heb het mogen filmen. Super leuk om te zien dat Mark een attractie was. Helaas hebben we na 2 hele nare ervaringen van mij toch het besluit genomen om eerder terug naar huis te keren. Normaal gezien zijn wij niet van het opgeven, maar dit was een goed voorbeeld van dweilen met de kraan open. Waarom zouden we ergens blijven waar ik me niet relaxt voel.. Omdat anderen ons raar aankijken? Omdat we anders uitleg verschuldigd zijn? Al deze vragen gingen over wat anderen daar van zouden vinden. Gelukkig waren Mark en ik het eens over de gedachte dat onze vakantie niet om anderen draaide, maar om ons. Eenmaal terug in Nederland (met natuurlijk beide vluchten vertraging) stond Frans (al heel lang) op ons te wachten. Héérlijk, die frisse lucht buiten en een taxi die ons veilig thuis bracht. Ondanks de kleine tegenslagen hebben we een super vakantie gehad.
We zien dit niet als een mislukte vakantie, maar een stap in de goede richting. Als je mij vorig jaar op vakantie had gestuurd naar het buitenland, dan was ik niet gegaan.
Ik zeg 1-0 voor ons!!

You can't change the waves, but you can learn to surf!

Byebye!!!